بررسی لفظ صدیق و فاروق

 

کلمه «صدیق» که صیغه مبالغه است بر این دلالت می کند که فعل دائما باید متصف به مبدا باشد مثلا : سکّیر (به تشدید کاف) به کسی گفته می شود که دائما در حال مستی است و یا «شرّیب» به کسی گفته میشود که پیوسته شراب می نوشد.
بنا براین صدیق کسی است که پیوسته با صدق و راستی همراه است و این معنا تحقق پیدا نمیکند مگر در کسی که گفتار او با کردارش تصادق داشته باشد و این مرتبه کامل تنها با مقام عصمت همخوانی دارد و چنین کسی در میان امت اسلامی جز امام علی(ع) و اهل بیت معصومش نخواهند بود

کلمه فاروق نیز در اصطلاح روایات به کسی اطلاق می شود که بتواند با دانش وسیع خود چنان که باید ، حق را از باطل تشخیص دهد و مردم با اشارت او به حق و حقیقت رهنمون شوند . آیا چنین کسی در میان امت اسلامی جز امام علی ع و اهل بیت معصومینش ع که جانشینان واقعی پیامبر اسلام بوده اند وجود داشته است ؟
     
صدیق لقب انبیاء و اولیای الهی  
از برخی آیات قرآن استفاده می شود که صدیق لقب انبیا و اولیای الهی بوده است
1- و اذکر فی الکتاب ابراهیم انه کان صدیقا نبیا ( مریم:(41 )
2 -واذکر فی الکتاب ادریس انه کان صدیقا نبیا ( مریم :( 56)
3-ایها الصدیق ( یوسف 46 )
4 -و من یطع الله والرسول ... من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین و حسن اولئک رفیقا
قرآن از این که بین صدیقین و صالین جدایی انداخته و صدیقین را بر نبیین عطف کرده معلوم می شود که مقصود از آن همان اولیا و جانشینان پیامبرانند و لذا در روایات شیعه وسنی این لقب بر امام علی(ع تطبیق شده است
     
از امام علی(ع) نقل شده است که فرمود :
» انا عبد الله و اخو رسوله و انا الصدیق الاکبر لا یقولها بعدی الا کذاب مفتر لقد صلیت قبل الناس سبع السنین
» من بنده خدا و برادر رسول خدایم و من صیق اکبرم کسی بعد از من این ادعا را به جز بسیار دروغگو و افترا زننده نمی کند به تحقیق من هفت سال قبل از مردم نماز بجای آوردم » المستدرک علی الصحیحین ج 3 ص 121 ح 4584)

ادامه دارد .....