چرا هر چی سنگه پیش پای لنگ ماست؟

چرا هر چی سنگه پیش پای لنگ ماست؟

---

آیا برایت پیش آمده که بهت بگویند «خوش به حالت که...»، ولی تو اصلاً آن حس خوشی را که می گویند نداشته باشی؟! شده دلت چیزی را بخواهد، فکر کنی اگر آن را به دست بیاوری، دیگر خیلی خوش و خرم زندگی می کنی، اما اگر دقت کنی خیلی ها آن چیز را دارند و خوشحال نیستند.

---

مثلاً ثروتمند نیستی پیش خودت فکر می کنی اگر اینقدر پول داشتم دیگر غصه نمی خوردم و مشکلم حل می شد. یا بچه نداری می گویی اگر بچه داشتم همه مشکلات زندگی ام حل می شد؛ غافل از اینکه خیلی ها نداشته های تو را دارند و خوشحال نیستند چون مشکلات دیگری سر راهشان است.
ماجرای دنیا طور دیگری‌ست. همه باید مسئله ای داشته باشند. فکر نمی کنم بتوانی یک آدم بدون مشکل پیدا کنی. حالا یا خودش با ندانم‌کاری برای خودش مشکل درست کرده یا هر قدر محاسبه کرده باز رب العالمین برای کمالش مسئله دیگری سر راهش قرار داده است.  حس خوشبختی را می خواهی یا ظاهر خوشبخت ها را؟!

گاهی خود ما سۆال سخت را برا امتحان پیدا می کنیم و خدا آن را از ما امتحان می گیرد! چگونه؟ الان برایت می گویم. یک مادر دقیق که مراقب همه چیز بچه اش هست، نوبت درس که می شود به فرزندش می گوید: «عزیزم درس هایت را دوره کن تا ازت امتحان بگیرم تا در امتحان فردا اشکال نداشته باشی»؛ بچه خوب درسش را می خواند می آید پیش مادرش و می گوید: «مامان حاضر حاضرم ولی فقط از تقسیم ازم نپرس، بیست می شوم». مادر عاقل و مهربان از فرزندش یک امتحان کامل از تقسیم می گیرد! چرا؟! چون دوست دارد بچه اش کامل و بی نقص همه چیز را بلد باشد.
خدا که از مادر مهربان تر است و انسان را خلق کرده تا خلیفه روی زمین بشود و خلیفه باید انسان کامل باشد؛ در طی مراحل زندگی انسان سناریوهایی را بوجود می آورد تا در طی آن حوادث فرد مراحل مختلف را طی کند و به کمال برسد. حرف زیاد می زنیم و ادعا زیاد داریم ولی اینکه در مرحله عمل هم خوب اجرا کنیم مهم است. خدای مهربان گاهی از ما امتحانی را می گیرد که دقیقاً از آن وحشت داریم و از خدا می خواهیم که این امتحان خاص را از من نگیر؛ مثلاً من را با بیماری امتحان نکن و یا با اولاد امتحان نکن و... و پروردگار به صلاح‌دید مهربانی‌اش عمل می کند نه با دستور ما.
بنده زیرک خدا چون به خدا اطمینان دارد که هیچ اتفاقی بدون خواست او انجام نمی شود و خواست خدا هم همه اش با حکمت و از روی لطف و مهربانی است، خیلی در امور این‌چنینی دخالت نمی کند و خودش را آماده می کند که در اموری که بدون برنامه ریزی او (بنده خدا) اتفاق می افتد و تماماً با دستور و بر اساس حکمت خداست، برخوردی مناسب با بندگی داشته باشد.
حالا این یعنی چه؟ یعنی بنده اعتقاد دارد که اختیارش در دست مولاست و مولایش مهربان، دانا، حکیم و قادر و... است و بنده را دوست دارد و در واقع عاشقانه هم دوست دارد و وظیفه بنده اعتماد به مولاست و کسی که اعتماد دارد اضطراب ندارد...

اگر اضطراب دارد یعنی به صفات نیکوی مولایش و یا به محبت مولا به خودش شک دارد و چون محبت مولا را خود مولا بیان کرده، یعنی به صداقت مولا شک دارد و اگر بررسی کنی اضطراب و ترس در زندگی، ایمان و توحیدت را زیر سوال می برد.
حاجت داشتن و دعا کردن خوب است، ولی با این پیش زمینه ذهنی که «بخواه ولی بدان که از چه کسی می خواهی»! او می تواند به تو بدهد ولی مصلحت تو را هم بهتر از تو می داند؛ بعد از هر خواستی از خدا این را بگو تا درونت آروم بشود که: خدایا خواستم از تو چون فکر می کردم نیازم این است، ولی از تو می خواهم که نیازم را برطرف کنی اگر مصلحت است با آنچه خواستم؛ وگرنه با هر آنچه خود از من به آن آگاه تری، مرا راضی و خشنود از آن قرار بده که رضایت هدفیست که هر خوشبختی بدان دست یافته است.
در حالی که برای ما که ایمان به خدا داریم مهم این است که نشانه های ایمان در ما نمایان باشد و از نشانه های ایمان آرامش و شادی درونی است. پس هر گاه آرامشت را از دست دادی و یا غمت افزون شد، باید یک زمانی را به خودت اختصاص بدهی و دوباره اعتقاداتت را مرور کنی. مرور این اعتقادات آرامت می کند و شادی را به وجودت و درونت بر می گرداند.

---

مطالب مرتبط:
پادشاهی کردن در زندگی
اگه دوسم داری، اگه می خوای منو...
باور کردنش اینقدر سخته؟

---

منبع: تبیان