مناظره امام حسن عسگری (ع) با اسحاق کندی - تناقض در قرآن

مناظره امام حسن عسگری (ع) با اسحاق کندی - تناقض در قرآن 

 

«ابن شهر آشوب» می‎نویسد: «اسحاق کندی» که از فلاسفه اسلام و عرب به شمار می‎رفت و در عراق اقامت داشت ،کتابی تألیف نمود بنام «تناقض‎های قرآن!» او مدت‎های زیادی در منزل نشسته و گوشه نشینی اختیار کرده و خود را به نگارش آن کتاب، مشغول ساخته بود. روزی یکی از شاگردان او به محضر امام حسن عسگری (ع) شرفیاب شد. هنگامی که چشم حضرت به او افتاد، فرمود:

«آیا در میان شما مردی رشید وجود ندارد که گفته‎های استادتان «کندی» را پاسخ گوید؟
یکی از شاگردان عرض کرد: «ما همگی از شاگردان او هستیم و نمی‎توانیم به اشتباه استاد اعتراض کنیم.
امام فرمود:اگر مطالبی به شما تلقین و تفهیم شود، می‎توانید، آنرا برای استاد خود نقل کنید؟
شاگرد گفت:آری.
امام فرمود: از اینجا که برگشتی به حضور استادت برو و با او به گرمی و محبّت رفتار نما و سعی کن با او انس و الفت پیدا کنی. هنگامی که کاملاً انس و آشنایی به عمل آمد، به او بگو: مسأله‎ای برای من پیش آمده است و آن اینکه آیا ممکن است گوینده قرآن از گفتار خود معانی ای غیر از آنچه شما حدس می‎زنید اراده کرده باشد؟
او در پاسخ خواهد گفت: بلی، ممکن است چنین منظوری داشته باشد. در این هنگام بگو: شما چه می‎دانید، شاید گوینده قرآن معانی دیگری غیر از آنچه شما حدس می‎زنید، اراده کرده باشد و شما الفاظ او را در غیر معنای خود به کار برده‎اید؟
امام در اینجا اضافه کرد. او آدم باهوشی است، طرح این نکته کافی است که او را متوجه اشتباه خود کند.
 
شاگرد به حضور استاد رسید و طبق دستور امام رفتار نمود تا آنکه زمین برای طرح مطلب مساعد گردید: سپس سؤال امام را به این نحو مطرح کرد.
آیا ممکن است گوینده‎ای سخنی بگوید و از آن مطلبی اراده کند که به ذهن خواننده نیاید؟ و به عبارت دیگر:
مقصود گوینده چیزی باشد مغایر با آنچه در ذهن مخاطب است؟
فیلسوف عراقی با کمال دقت به سؤال شاگردش گوش داد و گفت: سؤال خود را تکرار کن.
شاگرد سؤال را تکرار نمود.
استاد تأملی کرد و گفت: «آری، هیچ بعید نیست، امکان دارد که چیزی در ذهن گوینده سخن باشد که به ذهن مخاطب نیاید و شنونده از ظاهر کلام گوینده چیزی بفهمد که وی خلاف آن را اراده کرده باشد.
استاد که می‎دانست شاگرد او چنین سؤالی را از پیش خود نمی‎تواند مطرح نماید و در حدّ اندیشه او نیست، رو به شاگرد کرد و گفت: تو را قسم می‎دهم که حقیقت را به من بگویی، چنین سؤالی از کجا به فکر تو خطور کرد؟
شاگرد: چه ایرادی دارد که چنین سؤالی به ذهن خود من آمده باشد؟
استاد: نه تو هنوز زود است که به چنین مسائلی رسیده باشی، به من بگو این سؤال را از کجا یاد گرفتی؟ 
شاگرد: حقیقت این است که «ابو محمد» (امام حسن عسکری (ع) ) مرا با این سؤال آشنا کرد. 
استاد: اکنون واقع را گفتی، سپس افزود: چنین سؤالهایی تنها زیبنده این خاندان است.
آنگاه استاد با درک واقعیّت و توجه به اشتباه خود، دستور داد آتشی روشن کردند و آنچه را که به عقیده خود درباره «تناقض‎های قرآن» نوشته بود تماماً سوزاند! 

اینجاست که میگوییم فهم کتاب خدا بسته به فهم معصوم است و دیگران امکان دارد برداشت نادرست داشته باشند.