یادی از سپاه طالوت (ع)

فَلَمَّا فَصَلَ طالُوتُ بِالْجُنُودِ قالَ إِنَّ اللَّهَ مُبْتَلیکُمْ بِنَهَرٍ فَمَنْ شَرِبَ مِنْهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَ مَنْ لَمْ یَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّی إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِیَدِهِ فَشَرِبُوا مِنْهُ إِلاَّ قَلیلاً مِنْهُمْ 

     و هنگامى که طالوت سپاهیان را با خود بیرون برد، به آنها گفت: «خداوند، شما را به وسیله یک نهر آب، آزمایش مى‏کند آنها که از آن بنوشند، از من نیستند و آنها که جز یک پیمانه با دست خود، بیشتر از آن نخورند، از من هستند» جز عده کمى، همگى از آن آب نوشیدند. 

     --------------------------------------------------------------------------- 
اگر ما هم بودیم، می نوشیدیم و می گفتیم :

چه لزومی دارد من آب نخورم. آب برای سلامتی لازم است. نخوردن آب به بدن آسیب میرساند.
اصلاً من خودم فهم دارم و این فرمان را خلاف فهم خودم می دانم. من قوه ی تشخیص دارم و میتوانم بفهمم چه کاری لازم است چه کاری لازم نیست.
من اصولاً در زندگی ام دروغ نگفته، نمیگویم و نخواهم گفت. به دیگران کمک میکنم و همیشه لبخند دارم. 

    
من به جامعه خدمت میکنم. همین کافی است و این نشان میدهد من آدم خوب، درست کار و دین مداری هستم. من چنین دستورات مسخره ای که با سلامتی من در تضاد است را اجرا نمیکنم! من ... 

خلاصه، حرف ها و توجیهاتی می آوردیم که به عقل هیچ کدام از سپاه طالوت هم نرسیده است. 

خداوند ما (من) را حفظ کند.